We went, we saw, we climbed.... and we conquered!

Hallo iedereen!

Alweer een tijdje geleden. Ik zal hieronder vertellen wat ik de afgelopen tijd heb gedaan en heb meegemaakt.

Op woensdag 26 maart heb ik mama naar het vliegveld gebracht. Toen ik thuis kwam was het wel heel erg stil. Mijn huisgenootjes zijn namelijk ook allebei weg. Die avond ben ik op tijd naar bed gegaan omdat ik moe was van alle avonturen met mama en bovendien moest ik de volgende dag vroeg op. Ik had een afspraak met mijn waarschijnlijke stageplek (Age Concern in Torrevieja)! Het hoofd van Trabajo Social van de Universiteit ging mee en een tolk. Omdat zij geen goed Engels kan:P Opweg heb ik genoten van het mooie uitzicht en af en toe met hen gepraat. Toen we bijna bij onze bestemming waren wisten zij niet precies hoe ze moesten rijden, gelukkig had ik mijn kaart van Torrevieja bij me, en zo zijn we op tijd gekomen. Jammer dat degene waarmee we een afsrpaak hadden te laat was. Ik werd hartelijk ontvangen en na een half uurtje gepraat te hebben over wat mijn mogelijkheden zijn bij deze organisatie, stonden we weer buiten. Ik was blij dat de maanden van onzekerheid over mijn verblijf hier over waren. Eindelijk had ik zekerheid dat ik kon blijven.

Vrijdag 28 maart was mijn eerste dag op mijn stage. Ik ben rondgeleid en heb met veel mensen kennis gemaakt. Age Concern is een Engelse organisatie die zicht ontfermt over oudere mensen met allerlei verschillende nationaliteiten. De meeste mensen die werkzaam zijn bij A.C. werken op vrijwillige basis. Zij beantwoorden vragen, geven informatie en ondersteunen mensen als zij het moeilijk hebben (zaken zoals het regelen van een ander pasport, rijbewijs, dokterbezoek, maar ook bij ziekte, scheiding en sterfte).
Het is nu nog een beetje aftasten maar ik ben er zeker van dat deze stageplek mij veel mogelijkheden biedt.
Op de terugweg kreeg ik een smsje van twee vriendinnetjes van mij (Madison en Lotta) of ik naar het strand kwam, tuurlijk! We hebben een uurtje op het strand gelegen en daarna zijn we naar Madisons huis gegaan om met zn drieen te eten, Madison zou namelijk om 19:00uur vertrekken naar Nederland. Ik en Lotta hebben Madison naar de bus gebracht, haar uitgezwaaid en ook afscheid genomen. Lotta vertrok de volgende dag om 7:00 uur sochtends naar Girona om daar 3 maanden stage te lopen.

Die zaterdag had ik twee vriendinnen minder. Maar het leven gaat door! Ik heb mijn gebruikelijke rondje op de plaatselijke markt gemaakt, veel groente en fruit gekocht om daarna met Jennie en Vaso te gaan shoppen. Het was erg gezellig! Ik heb er weer een jurkje bij! :D Die avond spraken we af om naar een cafe'tje te gaan. Was ook erg gezellig. Daar heb ik weer een aantal nieuwe mensen ontmoet en ging ik optijd naar huis omdat ik de volgende ochtend vroeg op moest voor het grote Calpe avontuur. De klok zou die nacht ook nog eens verzet worden dus ik zou een uur minder slaap hebben.

Zondacht ochtend half 9, na 4 uur slaap, ging de wekker. Na het gebruikelijke ochtendritueel (douchen, eten, aankleden, tas inpakken, tandenpoetsen enz) ben ik naar het metrostation gelopen waar ik had afgesproken met Jennie, Jan, Giulio en Fabienne. Iedereen was er, behalve Fabienne..... Wij hebben haar proberen te bereiken maar te vergeefs. Toen we in de metro zaten (net optijd) kregen we een sms dat Fabienne vergeten was haar klok te verzetten:S Helaas!
Na een reis van 2 uur kwamen we bij Calpe aan. Eerst gepicknickt op het strand, een kleine siesta gehouden en daarna zijn we begonnen aan de grote klim, de berg van Calpe.

Aan de voet van de berg vroegen wij ons af hoe we bij de top zouden komen. Dit werd ons als snel duidelijk; gladde, smalle paadjes zonder enige reling of steun. We kwamen aan bij een uitzichtpunt, daar hebben we even uiterust en getost of we verder naar boven zouden klimmen, we vonden het een beetje gevaarlijk. Kop zou verder gaan beteken en munt stoppen en terug naa beneden. Het werd kop. We klommen verder... Na een klim van ongeveer 2 uur kwamen we bij de top. Daar keken we onze ogen uit, super super! Que bonita!!!
De afdaling ging een stuk makkelijker en uitgeput zaten we in de trein terug naar huis.

Nu, dinsdag, heb ik nog spierpijn van de klim. Maar ik ben supertrots dat we het hebben gedaan! :D

Hieronder een aantal foto's

Kussen knuffels en liefs,

Daphne